Monday, August 27, 2012

ನೆನಪಿನಲ್ಲೇ ನೀನೀಗ ಎಂದಿಗಿಂತ ಸನಿಹ!


ನೀರಲ್ಲಿ ಸಣ್ಣ ಅಲೆಯೊಂದು ಮೂಡಿ ಚೂರಾದ ಚಂದ್ರನೀಗ....
ಇಲ್ಲೊಂದು ಚೂರು, ಅಲ್ಲೊಂದು ಚೂರು ಒಂದಾಗಬೇಕು ಬೇಗ...
ತುಸು ದೂರ ಸುಮ್ಮನೆ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ಬಂದೆಯಾ...
ನಡುವೆಲ್ಲೊ ಮೆಲ್ಲಗೆ ಮಾಯವಾದೆಯ.... :-(

ಈ ಹಾಡು ಕೇಳಿದಾಗಲೆಲ್ಲಾ ನನಗೆ ಅರಿವಿಲ್ಲದಂತೆ ನನ್ನ ಕೆನ್ನೆ ಒದ್ದೆಯಾಗುತ್ತದೆ. ಇವತ್ತು ಹುಣ್ಣಿಮೆ. ನನಗೆ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಗೊತ್ತು. ನನ್ನ ತರಹಾ ನೀನು ಕೂಡ ಚಂದ್ರನನ್ನು ನೋಡ್ತಾ ಕುಳಿತಿರ್ತೀಯಾ. ನೀನು ನನ್ನಿಂದ ದೂರವಾಗಿ, ಇವತ್ತಿಗೆ ಆರು ತಿಂಗಳಾಗಿದ್ದರೂ, ನೀ ಇಲ್ಲಿಯೇ ನನ್ನ ಪಕ್ಕದಲ್ಲೇ ಕುಳಿತಿದ್ದಿಯೇನೋ ಎಂದೆನಿಸುತ್ತಿದೆ. ನಿನ್ನ ಬಿಸಿ ಉಸಿರು ಇಲ್ಲೇ ಎಲ್ಲೋ ಹತ್ತಿರದಲ್ಲೇ ಸುಳಿದಂತಾಗುತ್ತಿದೆ. ತಲೆ ಸವರಿ ‘ಚಿನ್ನ, ಪುಟ್ಟ’ ಎಂದೇನೋ ಹೇಳಿದಂತೆನಿಸುತ್ತಿದೆ. ನೀನು ‘ಚಿನ್ನ, ಪುಟ್ಟ, ಮುದ್ದು, ಬಂಗಾರ’ ಎಂದೆಲ್ಲಾ ಏನೇನೋ ಹೆಸರುಗಳಿಂದ ಚೆಂದದಲ್ಲಿ ನನ್ನನ್ನು ಕರೆಯುತ್ತಿದ್ದೆ. ಆದರೆ ನನಗ್ಯಾಕೋ ನಿನಗೊಂದು ಚೆಂದದ ಹೆಸರನ್ನಿಡಲಾಗಲೇ ಇಲ್ಲ. ನಿನ್ನನ್ನು ಯಾವ ಹೆಸರಿನಿಂದ ಕರೆಯಲಿ? ಎಂದೆಲ್ಲಾ ನಾನು ತಲೆಕೆಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುವಾಗಲೂ, ನಿನ್ನ ಮುಗುಳ್ನಗೆಯೇ ಉತ್ತರವಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಚಂದ್ರನನ್ನು ನೋಡುವಾಗಲಾದರೂ ನನ್ನ ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ತೀಯಾ? ‘ಮರೆತಿದ್ದರೆ ತಾನೇ?’ ಎಂದು ನಗ್ತಿದ್ದೀ ಅಲ್ವಾ? ಅಥವಾ ನಾನು ಆಶಾವಾದಿಯೇ?

ಪ್ರೀತಿ ವಸ್ತುವಲ್ಲ, ಹುಡುಕಿದ್ರೆ ಸಿಗೊಲ್ಲ, ಡಿಮಾಂಡ್ ಮಾಡಿ ಪಡಕೊಳ್ಳೋಕು ಆಗೊಲ್ಲ, ಪ್ರೀತಿಯೊಂದು ಸುಂದರ ಅನುಭವ, ತನ್ನಷ್ಟಕ್ಕೆ ಉಂಟಾಗುವುದು ಅಂತಾ ಬಲವಾಗಿ ನಂಬಿದ್ದ ನನ್ನನ್ನು ಗೆಳತಿಯರೆಲ್ಲರೂ ಗೇಲಿ ಮಾಡಿ ನಗುವಾಗ, ನನ್ನ ಅನಿಸಿಕೆಯೇ ತಪ್ಪೇ? ಎಂದು ಯೋಚಿಸ್ತಿದ್ದೆ. ಆದರೆ ನಿನ್ನೊಂದಿಗಿನ ಸ್ನೇಹ ಯಾವಾಗ ಪ್ರೀತಿಯಾಗಿ ಬದಲಾಯ್ತೋ? ತಿಳಿಯಲೇ ಇಲ್ಲ. ಹುಣ್ಣಿಮೆಯ ರಾತ್ರಿ ನೀ ನನ್ನ ಮಡಿಲಲ್ಲಿ ಮಲಗಿದ್ದೆ. ಆ ಏಕಾಂತ, ಸುತ್ತಲೂ ಕಾಡು, ಚಂದ್ರನ ತಿಳಿ ಬೆಳಕು ನಿನ್ನ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿಫಲಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ನಿನ್ನ ನಗೆಯಲ್ಲಿ ನನಗೆ ಆ ಚಂದ್ರ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದ. ನನ್ನ ಬೆರಳುಗಳು ನಿನ್ನ ತಲೆಗೂದಲಿನೊಟ್ಟಿಗೆ ಆಟವಾಡುತ್ತಿದ್ದವು. ಆ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಪ್ರೀತಿ ಮೂಡಿತೇ? ಅದಕ್ಕೂ ಮುನ್ನಾ ನಾವು ಬಹಳಷ್ಟು ರಾತ್ರಿಗಳನ್ನು ಒಟ್ಟಿಗೆ ಕಳೆದಿದ್ದರೂ, ಇಂತಹ ಸುಂದರ ಅನುಭವದ ಅರಿವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಅಂದು ನಮ್ಮಿಬ್ಬರಿಗೂ ಕಾಲದ ಪರಿವೇ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಇಂದು?! ಗಡಿಯಾರವೇ ಕೆಟ್ಟು ಕುಳಿತಿದೆ.

ಸ್ವಭಾವತಃ ವಾಚಾಳಿಯಾದ ನಾನು, ನಿನ್ನ ಪರಿಚಯವಾದಂದಿನಿಂದ ದಿನದ ೨೪ ಗಂಟೆಗಳೂ ಮಾತಾಡಿದರೂ, ನನಗೆ ಸಮಾಧಾನವಾಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಎದ್ದಾಗಿನಿಂದ ನಡೆದ ಪ್ರತಿಯೊಂದನ್ನು ನಿನಗೆ ವರದಿ ಮಾಡದಿದ್ದರೆ ನನಗೆ ನಿದ್ರೆಯೇ ಬರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ನೀನು ಮಾತ್ರ ಎಂದಿಗೂ ನನ್ನ ಮೇಲೆ ಇದಕ್ಕಾಗಿ ಅಸಹನೆ ಪಟ್ಟಿದ್ದಾಗಲೀ, ಕೋಪವಾಗಲೀ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲೇ ಇಲ್ಲ. ನನ್ನೊಂದಿಗಿರುವ ಪ್ರತಿ ಕ್ಷಣವನ್ನು ನೀನು ಆಹ್ಲಾದಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ. ನಾನೊಟ್ಟಿಗಿರುವಾಗ ನೀ ನಿನ್ನ ಬೇರೆ ಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ಮಗ್ನನಾಗಿಬಿಟ್ಟರೆ ನನಗೆ ಸಿಟ್ಟು ಬರುತ್ತಿತ್ತು, ಕೂಗಾಡುತ್ತಿದ್ದೆ, ಎದ್ದು ಹೋಗ್ತೇನೆ ಎಂದೆಲ್ಲಾ ಹೆದರಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ. ಆಗ ನೀನು ಸಮಚಿತ್ತದಿಂದ ನನ್ನನ್ನು ಕೂಡಿಸಿ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದ ಮಾತುಗಳು ಈಗಲೂ ನನ್ನ ಕಿವಿಯಲ್ಲಿ ಗುಂಯುಗುಟ್ಟುತ್ತದೆ. ‘ಬಂಗಾರ, ನಾನೇನೇ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿರಲಿ, ನೀನು ನನ್ನೊಟ್ಟಿಗಿದ್ದರೆ ಮಾತ್ರ ನನಗೆ ಆ ಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ಮಗ್ನನಾಗಲು ಸಾಧ್ಯ ಕಣೇ. ಅದರರ್ಥ ನಾನು ನಿನ್ನನ್ನು ಮರೆತಿದ್ದೇನೆ ಎಂದಲ್ಲ. ನನ್ನ ಮೌನ ನಿನ್ನೊಟ್ಟಿಗೆ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿರುತ್ತೆ. ಅದನ್ನು ಕೇಳಿಸಿಕೋ’ ಎಂದೆಲ್ಲಾ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದೆ. ನನಗದು ಅರ್ಥವಾಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ನನ್ನ ಸಮಾಧಾನಕ್ಕೆ ಏನೋ ಹೇಳ್ತಿದ್ದೀಯಾ ಅಂದುಕೊಳ್ತಿದ್ದೆ. ನೀನಿಲ್ಲದ ಈ ಬಲವಂತದ ಏಕಾಂತದಲ್ಲಿ, ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ಮೌನಗಳು ಮಾತಾಡುತ್ತಿವೆ. ನನಗದರ ಅರಿವು ಇಂದಿಗಾಗುತ್ತಿದೆ.
ನನ್ನ ಪ್ರತಿ ಮಾತುಗಳು ನಿನಗೆ ಅರ್ಥವಾದಂತೆ, ಬೇರೆಯವರಿಗೆ ಅರ್ಥವಾಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಎಷ್ಟೋ ಬಾರಿ, ನಾನು ಹೇಳುವ ಮುಂಚೆಯೇ, ನಾನು ಹೇಳಬೇಕೆಂದದ್ದು ನಿನಗೆ ತಿಳಿದುಬಿಡುತ್ತಿತ್ತು. ಆಶ್ಚರ್ಯಪಡುತ್ತಿದ್ದ ನನಗೆ ತಮಾಷೆ ಮಾಡುತ್ತಾ, ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ಹೃದಯಗಳು ಒಂದನ್ನೊಂದು ಬೆಸೆದುಕೊಂಡಿವೆ ಕಣೇ. ಅದಕ್ಕೆ ನೀನು ಹೇಳುವ ಮುಂಚೆಯೇ ನನಗೆ ತಿಳಿಯುತ್ತದೆ ಎಂದೆಲ್ಲಾ ಹೇಳಿ ನಗಿಸುತ್ತಿದ್ದ ನಿನಗೆ, ನನ್ನ ಹೃದಯವೀಗ ಅಳುತ್ತಿರುವುದರ ಅರಿವಾಗುತ್ತಿಲ್ಲವೇ? ಸಣ್ಣದೊಂದು ಘಟನೆ ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ನಡುವೆ ದೊಡ್ಡದಾಗಿಬಿಟ್ಟಿತು. ನೀ ಪರಿ ಪರಿಯಾಗಿ ಬಿಡಿಸಿ ಹೇಳಿದರೂ ನಾನು ನಿನ್ನನ್ನು ನಂಬದೇ, ಕೋಪಿಸಿಕೊಂಡೆ. ಆದರೆ ಎಂದೂ ತಾಳ್ಮೆ ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳದ ನೀನು ಕೊಟ್ಟ ಶಿಕ್ಷೆಯಾದರೂ ಎಂತಹದು? ನನ್ನಿಂದ ಸಂಪೂರ್ಣ ದೂರವಾಗಿದ್ದು! ನಾನು ಕನಸಿನಲ್ಲಿಯೂ ಕೂಡ ಕಲ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಸಾಧ್ಯ. ಸಂಪೂರ್ಣ ನನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯ ಬಗ್ಗೆ ತಿಳಿದಿದ್ದ ನಿನಗೆ, ನೀ ಬಿಟ್ಟು ಹೋದರೆ ನಾ ಹೇಗೆ ಬದುಕಬಲ್ಲೆ? ಎಂದೇನಾದರೂ ಯೋಚಿಸಿದೆಯಾ? ಪ್ರೀತಿ ಕಾಡಿ, ಬೇಡಿ, ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುವಂತಹದಲ್ಲ ಕಣೋ. ಹಾಗಾಗಿಯೇ ನಾನು ನಿನ್ನನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಯತ್ನಿಸಲಿಲ್ಲ.

ನೀನು ನಿಶ್ಯಬ್ದವಾಗಿ ನನ್ನ ಜಗತ್ತಿಗೆ ಬಂದೆ, ಶಾಶ್ವತವಾಗಿ ನೆಲೆ ನಿಂತೆ. ನೀನು ಎಲ್ಲಿದ್ದರೂ ನಾನೆಂದಿಗೂ ನಿನ್ನನ್ನು ವಾಪಾಸ್ಸು ಬರಲು ಕೇಳುವುದಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಒಂದು ಮಾತಂತೂ ಸ್ಪಷ್ಟ. ನಾನು ನಿನ್ನನ್ನು ಹೃದಯದಿಂದ ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತೀನಿ ಕಣೋ. ನಿನ್ನ ಹೃದಯಕ್ಕೆ ಅದು ಕೇಳುತ್ತದೆ. ನನಗಷ್ಟೇ ಸಾಕು.

I want to say I Love You,
But I'm afraid...
Afraid that you'll just take it for granted.
In silence then, I'll just love you.
In silence I'll find...
The fulfillment of my dreams.

No comments:

Post a Comment