ಹಾಗೆ ಸುಮ್ಮನೆ - ಎರಡು ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳ ಬಗ್ಗೆ

ಒಂದು ಆಡಿಯೋ ಪುಸ್ತಕ ಬಿಡುಗಡೆ, ಮತ್ತೊಂದು ಹೊಸ ಸಿನೆಮಾ ಪ್ರೀಮಿಯರ್ ಶೋ. ಒಂದು ಸಮಾಜ ಸೇವೆಗಾಗಿ, ಮತ್ತೊಂದು ಪ್ಯಾಷನ್ ಗಾಗಿ. ಎರಡರಲ್ಲೂ ಹೊಸ ಮುಖಗಳೇ ಹೆಚ್ಚು. ಎರಡೂ ತಂಡಗಳ ನಿರ್ದೇಶಕರು ಹೊಸಬರು. ಎರಡೂ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳು ಹೇಗಿದ್ದವು?

ಮೊದಲ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮದಲ್ಲಿ ಪ್ರಾಜೆಕ್ಟ್ ನ ಸಾರಥ್ಯ ವಹಿಸಿದ ವ್ಯಕ್ತಿಯೇ ಎಲ್ಲೆಲ್ಲೂ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದರೆ, ಎರಡನೇ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮದಲ್ಲಿ ನಿರ್ದೇಶಕ  ಚಿತ್ರತಂಡವನ್ನು ಮುಂದಿಟ್ಟು ವಿನಯದಿಂದ ಹಿಂದೆ ನಿಂತಿದ್ದರು. ಮೊದಲನೆಯದರಲ್ಲಿ ಆ ಕ್ಷಣಕ್ಕೆ  ತಮಗೆ ಮುಖ್ಯವಾದವರನಷ್ಟೇ (ಪ್ರಾಜೆಕ್ಟ್ ಗಲ್ಲಾ) ಆಗಾಗ ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದರೇ, ಎರಡನೆಯ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮದ ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ಮಾತಾಡಿದ ನಿರ್ದೇಶಕ, ತನ್ನಿಡೀ ಜೀವನದಲ್ಲಿ, ಕನಸಿನಲ್ಲಿ ಸಹಕರಿಸಿದವರನ್ನು, ಜೊತೆಯಲ್ಲಿದ್ದವರನ್ನು ಸ್ಮರಿಸಿ 'ಎಂದರೋ ಮಹಾನುಭಾವಲು' ಎಂದು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ವಂದಿಸಿದರು.

ಮೊದಲನೆಯ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮದಲ್ಲಿ ಕೊನೆಯವರೆಗೂ ತಂಡದವರ್ಯಾರು ಒಟ್ಟಿಗೆ ಫೋಟೋ ತೆಗೆಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಅಥವಾ ಸ್ಟೇಜ್ ಹತ್ತುವುದಿರಲಿ, ಅವರ ಹೆಸರುಗಳು ಕೂಡ ಬಂದವರಾರಿಗೂ ತಿಳಿಯಲಿಲ್ಲ.  ಎರಡನೆಯ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮದಲ್ಲಿ ತಂಡದ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರೂ ಬಂದಿದ್ದ ಮೀಡಿಯಾಗಳೊಟ್ಟಿಗೆ ತಮ್ಮ ಅನುಭವ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ, ಆನಂದ ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಮೊದಲ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮದ ಸಾರಥ್ಯ ವಹಿಸಿದ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಹೆಸರು ಮಾಡುವ ಹಪಾಹಪಿಯನ್ನು ನೋಡಿ ಕಿರಿಕಿರಿಯಾದರೆ, ಮತ್ತೊಂದರ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮದ ಸಾರಥ್ಯ ವಹಿಸಿದ ವ್ಯಕ್ತಿ ಮೌನವಾಗಿ ತನ್ನ ಕನಸು ಈಡೇರಿದ ಧನ್ಯತೆ ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿದ್ದನ್ನು ನೋಡಿ ಖುಷಿಯಾಯಿತು.

ಎರಡನೆಯ ಪ್ರಾಜೆಕ್ಟ್ ನಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿದವರಿಗೆ, ಅವರ ಸಮಯಕ್ಕೆ ಸಂಭಾವನೆ ನೀಡಿದೆಯೋ ಇಲ್ಲವೋ? ತಿಳಿದಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಅವರು ಮಾಡಿರುವ ಕೆಲಸದ ಬಗ್ಗೆ ಹೆಮ್ಮೆಯಂತೂ ನಿರ್ದೇಶಕನ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಕಾಣುತ್ತಿತ್ತು. ಮೊದಲನೆಯ ಪ್ರಾಜೆಕ್ಟ್ ಸಮಾಜಸೇವೆಯ ಉದ್ಧೇಶದಿಂದ ಕೂಡಿದ್ದರಿಂದ, ಅದಕ್ಕಾಗಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿದ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರೂ ಹಣ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳದೇ ಮಾಡಿದ್ದರು. ಹಾಗಾಗಿ ಅವರಿಗೆ ಕೃತಜ್ಞತೆ ಸಲ್ಲಿಸಲೇಬೇಕಾಗಿದ್ದುದು ತಂಡದ ನಿರ್ದೇಶಕನ ಕರ್ತವ್ಯವಾಗಿತ್ತು. ಆದರೆ ಆ ಕೆಲಸವಾಗಲೇ ಇಲ್ಲ. ತಂಡದ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರೂ ತಮ್ಮ ಅತ್ಯಮೂಲ್ಯ ಸಮಯವನ್ನು ಇದಕ್ಕಾಗಿ ನೀಡಿದ್ದಾರೆ ಎಂಬ ಅರಿವೇ ಇಲ್ಲದಂತಾಡುತ್ತಿದ್ದದ್ದು ಬೇಸರದ ಸಂಗತಿ. ಹೊಳೆ ದಾಟಿದ ಮೇಲೆ ಅಂಬಿಗನ ಹಂಗ್ಯಾಕೆ ಅಲ್ಲವೇ? 

ಇವೆರಡನ್ನೂ ದಾಖಲಿಸದೇ ಸುಮ್ಮನಿರಬಹುದಿತ್ತು. ಆದರೆ ಮುಖವಾಡಗಳನ್ನು ಕಳಚುವುದು ಹೇಗೆ?